Η συνέντευξη με τον Nick Cave έγινε στη Θεσσαλονίκη, την Παρασκευή 6 Ιουνίου, στο ξενοδοχείο Les Lazaristes, που έμενε εκείνος και οι Bad Seeds.
Κράτησε 1 ώρα και 5 λεπτά (μαζί με την αμηχανία της αρχής, αλλά και τις φωτογραφίες, τα αυτόγραφα και τις διηγήσεις στο τέλος).
Μέρος της συνέντευξης δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Homme της Ημερησίας.
Ολόκληρη μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ.
Επίσης μπορείτε να την ακούσετε (όπως ακριβώς ηχογραφήθηκε), στο player που βρίσκεται αριστερά.
- Τι σε κάνει να επισκέπτεσαι τόσο συχνά την Ελλάδα;
- Έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση με την Ελλάδα, που κρατάει από το 1982. Είχαμε παίξει τότε σε ένα φεστιβάλ με τους Fall και τους New Order νομίζω...
- Ναι, με τους New Order.
- Και απ’ όσο ξέρω, τότε δεν έρχονταν punk συγκροτήματα στην Ελλάδα. Μου είχαν πει πως το μόνο “punk” συγκρότημα που είχε έρθει ήταν ο Sting με τους Police... Πάντα είχα μια αγάπη για την Ελλάδα. Είμαι από τη Μελβούρνη που είναι γεμάτη Έλληνες. Έτσι ήρθαμε εδώ, κι εκείνη η συναυλία ήταν πραγματικά απίστευτη. Σε ένα γήπεδο μπάσκετ γεμάτο κόσμο που παραληρούσε. Αυτή θα είναι πάντα μία από τις αγαπημένες μου συναυλίες.
- Ναι, ήμουν εκεί.
- Είμαι σίγουρος. Σε είχα δει. Ήταν φοβερή συναυλία. Ήταν όλα πολύ καλά. Βγήκαμε στη σκηνή, είπαμε κάποια τραγούδια... Ήταν συναρπαστικό... και από τότε έχουμε αυτή την ιδιαίτερη σχέση. Έτσι νιώθω εγώ...Δεν ξέρω πώς νιώθει το ελληνικό κοινό, αλλά για μένα ήταν σημείο αναφοράς.
- Θα μπορούσες να μείνεις μόνιμα στην Ελλάδα;
- Αν έπρεπε να επιλέξω μια χώρα της Ευρώπης, η Ελλάδα θα ήταν μία από αυτές. Απλά έχω πρόβλημα με τη γλώσσα. Είναι εξουθενωτικό να ζεις σε μια χώρα όταν δεν μιλάς τη γλώσσα. Το έκανα κάποτε στη Βραζιλία.
- Πώς ήταν;
- Προσπάθησα να μάθω Πορτογαλέζικα αλλά δεν είμαι πολύ καλός με τις γλώσσες. Κι αυτό γίνεται πολύ δυσκολότερο μετά από κάποια χρόνια.
- Τα τελευταία δύο χρόνια έχεις κυκλοφορήσει 2 soundtracks, 2 δίσκους με 2 διαφορετικά συγκροτήματα και έχεις γράψει ένα κινηματογραφικό σενάριο. Πώς τα δουλεύεις; Ένα-ένα ή όλα μαζί;
- Ένα-ένα.
- Και πώς καταφέρνεις να τα κάνεις όλα αυτά σε διάστημα 2 χρόνων;
- Στην πραγματικότητα έχω κάνει πολλά περισσότερα. Τρεις θεατρικές παραγωγές, (μουσική και ήχο), πρόσεχα τα παιδιά μου, έκανα τη γυναίκα μου ευτυχισμένη...
- Έχεις 4 παιδιά;
- Ναι, έχω 4 παιδιά.
- Περνάς χρόνο μαζί τους;
- Ναι. Είναι εφικτό. Απλά απαιτεί έναν προγραμματισμό. Είναι τρομερό το πόσο χρόνο σπαταλάμε παρακολουθώντας τηλεόραση. Εγώ ήμουν πάντα δραστήριος, οπότε μπορώ να το κάνω αυτό. Προσπαθώ να κάνω όσο πιο πολλά μπορώ.
- Τώρα γράφεις ένα νέο σενάριο.
- Γράφω κάτι άλλο. Ένα μυθιστόρημα. Δεν μπορώ όμως να μιλήσω γιατί θα έχω προβλήματα με τον ατζέντη μου (γέλια)
- Πώς γράφεις τα τραγούδια σου; Ξεκινάς από τον στίχο ή τη μουσική;
- Δεν ξέρω. Πότε από το στίχο, πότε από τη μουσική.
- Πώς επιλέγεις ποιο τραγούδι είναι κατάλληλο για τους Bad Seeds και ποιο είναι για τους Grinderman;
- Δεν κάθομαι να γράψω τραγούδια όπως κάνουν οι περισσότεροι. Αυτό δεν μου λέει τίποτα. Δεν έχει περιεχόμενο. Αποφασίζω να γράψω έναν δίσκο για τους Bad Seeds, οπότε μπαίνω και γράφω έναν δίσκο για τους Bad Seeds. Μου παίρνει περίπου δυο μήνες. Μετά τον βάζω στην άκρη και γράφω για τους Grinderman ή γράφω ένα soundtrack. Άρα, δεν γράφω τραγούδια με τον παραδοσιακό τρόπο.
- Είσαι δουλευταράς, έτσι;
- Ναι είμαι.
- Αν κάποιος σε ρωτήσει «τι δουλειά κάνεις» τι θα απαντήσεις;
- Σαν ποιος ας πούμε;
- Μια κυρία στο δρόμο με τα παιδιά της...
- Τότε θα της πω ότι έχω κι εγώ παιδιά και θα πιάσουμε μια τέτοια κουβέντα.
- Άρα εξαρτάται από το ποιος σε ρωτάει.
- Ακριβώς. Μερικές φορές βλέπω έναν σκουπιδιάρη και του λέω ότι είμαι ο αδερφός του Nick Cave...
- Όταν ήσουν παιδί τι ονειρευόσουν να γίνεις;
- Όταν ήμουν μικρό παιδί ήθελα να γίνω αρχαιολόγος. Κυρίως επειδή έμαθα αυτή τη μεγάλη λέξη και τα παιδιά δεν ήξεραν τι σημαίνει. Ήταν εντυπωσιακή.
- Και πότε ήταν που ξύπνησες και είπες «θέλω να γίνω καλλιτέχνης»;
- Ήμουν πάντα καλός στο γράψιμο. Έγραφα δοκίμια. Είχα πάντα ενδιαφέρον για την Ιστορία της Τέχνης και μου άρεσε πολύ και η ζωγραφική. Δεν είχα κάποιο ιδιαίτερο θέμα με τη μουσική. Ήμουν σε ένα συγκρότημα, απλά και μόνο επειδή όλοι στο σχολείο μου ήταν σε κάποιο συγκρότημα.
- Ζωγραφίζεις;
- Ναι, κυρίως γυμνές γυναίκες. Έχω ζωγραφίσει εκατοντάδες. Αυτό μου δημιούργησε μεγάλο πρόβλημα και στο σχολείο, μέχρι που αναγκάστηκαν να μου δέσουν το δεξί μου χέρι για να μην το κάνω. Έτσι, έμαθα να ζωγραφίζω με το αριστερό. Τώρα, μπορώ να ζωγραφίζω γυμνές γυναίκες και με το δεξί και με το αριστερό χέρι. Για την ακρίβεια μπορώ να ζωγραφίζω ταυτόχρονα 2 γυμνές γυναίκες με τα δυο μου χέρια... Είμαι όμως πάντα μόνος όταν το κάνω αυτό... Πάντα δουλεύω μόνος. Γι’ αυτό έχω και το δικό μου γραφείο. Το γραφείο μου είναι στο υπόγειο του σπιτιού μου. Κάθε πρωί βάζω το κοστούμι μου, φιλάω τη γυναίκα μου, φεύγω από το σπίτι και πάω στο γραφείο. Κι εκεί ζωγραφίζω γυμνές γυναίκες.
- Και τι θα κάνεις με αυτά τα σκίτσα; Θα κάνεις κάποια έκθεση;
- Όχι, θα τα πουλήσω στο internet. Έχω 100.000 σκίτσα. Αν τα πουλήσω 20 λίρες το καθένα θα πάρω 2.000.000. Δεν είναι κι άσχημα. Ένα αυθεντικό σκίτσο του Nick Cave μόνο με 20 λίρες. Και με τα χρήματα αυτά θα τοποθετήσω το άγαλμα με το σηκωμένο άλογο κι εμένα επάνω του στη γενέτειρά μου, στην Αυστραλία.
- Το έχω δει.
- Έχεις δει φωτογραφία;
- Ναι.
- Προσπαθώ να τους κάνω να το φτιάξουν.
- Εννοείς ότι δεν το έχουν φτιάξει ακόμα;
- Όχι, είναι απλά μια μακέτα. Είμαστε σε διαπραγματεύσεις με τον Δήμαρχο και πρόκειται να το τοποθετήσουμε. Θα αυξήσει τον τουρισμό της πόλης. Χιλιάδες άνθρωποι θα το επισκεφτούν.
- Πώς νιώθουν οι Αυστραλοί για σένα; Σε λατρεύουν;
- Πιστεύουν ότι είμαι θεότρελος. Τους αρέσω, αλλά το θέμα με τους Αυστραλούς είναι ότι δεν τους αρέσει να βλέπουν κάποιον να γίνεται πολύ επιτυχημένος. Τους αρέσει να τους κρατάνε όλους από κάτω.
- Μην απορείς. Το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα.
- Αλήθεια;
- Ναι. Αλλά όταν κάποιος πεθαίνει, αναγνωρίζεται μετά θάνατον. Αλήθεια, οι γονείς σου ζουν;
- Ο πατέρας μου έχει πεθάνει. Η μητέρα μου ζει.
- Παρακολουθεί την καριέρα σου; Ξέρει τι κάνεις;
- Φυσικά.
- Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή σου που εμπιστεύεσαι τη γνώμη τους ή εκτιμάς το γούστο τους;
- Ναι, υπάρχουν ένας-δύο. Υπήρχε ένας τύπος, του οποίου η γνώμη ήταν σημαντική για μένα. Ένα πολύ δημιουργικό άτομο. Ζούσε στην Αυστραλία. Το όνομά του ήταν Nick Geya. Ήταν πολύ καλός μου φίλος. Είχε απίστευτες εγκυκλοπαιδικές γνώσεις για τη μουσική και απίστευτη αισθητική. Του τηλεφωνούσα πολύ συχνά και του έλεγα «Έι Nick, έγραψα κάτι και δεν ξέρω... θα το ακούσεις να μου πεις;». Ήταν ανοιχτός σε οτιδήποτε νέο. Πέθανε όμως πριν 3-4 χρόνια από καρκίνο. Από τότε δεν το έχω βρει αυτό σε κανέναν άλλο. Μπορώ να δείξω πράγματα στη γυναίκα μου, αλλά τις περισσότερες φορές είναι «δεμένη» με το παρελθόν μου, και όταν έχω κάτι διαφορετικό της παίρνει λίγο χρόνο για να το καταλάβει και να το δεχτεί. Ενώ ο Nick δεν ήταν έτσι, Οτιδήποτε είχε διαφορετικό ήχο, μου έλεγε «συνέχισέ το»... Ήταν εξαιρετικός... Άλλος ένας άνθρωπος που ξεχωρίζω σήμερα για τη μουσική και το μυαλό του είναι ο Warren Ellis.
- Ο Warren ήταν το επόμενο βήμα στην καριέρα σου...
- Κάπως έτσι. Είναι φοβερός, είναι απίστευτός. Δουλεύουμε μαζί συνεχώς.
- Ο ερχομός των παιδιών σου άλλαξε τη ζωή σου, και αν ναι, με ποιο τρόπο;
- Έχω 4 παιδιά, ξέρεις. Έχω τα δίδυμα που είναι 7 χρονών και έχω 2 γιους ακόμα, που είναι και οι δύο 17 χρονών.
- Ενδιαφέρον!
- Πολύπλοκο! Γεννήθηκαν με 10 ημέρες διαφορά. Ο ένας στη Βραζιλία και ο άλλος στην Αυστραλία.
- Από την ίδια γυναίκα φαντάζομαι...(γέλια). Ήσουν παρών και στις δύο γέννες;
- Όχι, μόνο στη μία. Αυτά λοιπόν τα παιδιά έχουν εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες, διαφορετικές ανησυχίες...
- Σου έχει περάσει ποτέ από το μυαλό ότι κάποιο από τα παιδιά σου θα μπορούσε να ζήσει μια ζωή σαν τη δική σου στα 20 του; Ανησυχείς γι’ αυτό;
- Όχι. Γιατί να ανησυχώ;
- Ξέρεις, για διάφορους κινδύνους. Όπως για παράδειγμα τα ναρκωτικά.
- Τα ναρκωτικά δεν με ανησυχούν. Αν γίνει junkie και χτυπάει ενέσεις θα είναι ένα πρόβλημα, αλλά αν καπνίζει χόρτο δε μου καίγεται καρφί. Αν καταλαβαίνει τι κάνει δεν θα είχα κανένα πρόβλημα. Θα είχα όμως μεγάλο πρόβλημα αν μια μέρα ερχόταν σπίτι με καπελάκι burberry’s, μια εξάδα μπίρες στο χέρι του και μια μπάλα ποδοσφαίρου! Αυτό με κάνει να ανησυχώ πραγματικά. Είναι κάτι που δεν θα ήξερα πώς να το αντιμετωπίσω. Γάμησέ τα. Υπάρχουν χειρότερα πράγματα από το να παίρνει κάποιος ναρκωτικά. Όπως το να παίζει ποδόσφαιρο. Καταλαβαίνεις τι εννοώ... είναι πολύ συγκεκριμένος ο τύπος ανθρώπου που παίζει ποδόσφαιρο. Είναι κακομαθημένος, είναι ψυχοπαθής... Το junkie είναι ένα πραγματικά άκακο άτομο. Θεωρείται μεν απειλή, αλλά υπάρχουν πολλοί χειρότεροι άνθρωποι. Αυτοί ας πούμε που κλωτσάνε τη μπάλα. Το μόνο πρόβλημα με το junkie είναι ο απίστευτος χρόνος από τη ζωή του που πάει χαμένος. Μηδέν σχέσεις, Μηδέν επιτυχίες...
- Έχεις όνειρα για τα παιδιά σου;
- Όχι δεν έχω, έχουν αυτά τα δικά τους. Είμαι πολύ προσεκτικός με το τι τους μεταδίδω. Εννοώ ότι έχουν πατέρα τον Nick Cave και το καθένα τους το σκέφτεται εντελώς διαφορετικά. Ο γιος μου που είναι στην Αυστραλία, ο Jethro, είναι πολύ cool, είναι rapper... σοκαριστικό! Και με χρησιμοποιεί για να βρίσκει δουλειές. Ξέρει πολύ καλά τι κάνει και με αγαπάει πολύ. Λέει «Ο Nick Cave είναι ο μπαμπάς μου» και «χώνεται» σε δουλειές. Το άλλο μου παιδί το προσεγγίζει εντελώς διαφορετικά. Θέλει να γίνει γιατρός!
- Που ζει ο άλλος γιος σου;
- Στο Λονδίνο. Ζει μαζί μου. Και τα δίδυμα ζουν μαζί μου... Αυτά κάθονται απλώς και ακούν τη μουσική μου.
- Πώς ένιωσες όταν έμαθες ότι έχετε δίδυμα;
- Ήταν τα καλύτερα νέα! Στον υπέρηχο κυριολεκτικά προσευχόμουν στο Θεό γι’ αυτά τα δίδυμα. Και ακούω τον γιατρό να λέει «είστε ενθουσιασμένοι;» και εμείς απαντήσαμε «ναι, ναι...». Και εκείνος συνέχισε «Πόσο ενθουσιασμένοι είστε; Γιατί θα έπρεπε να είστε διπλά ενθουσιασμένοι...»
- Μπορείς να μου περιγράψεις μια συνηθισμένη μέρα σου; Μια κανονική σου μέρα, εκτός περιοδείας;
- Λοιπόν... ξυπνάω, ντύνομαι, πάω κάτω στο γραφείο μου, δουλεύω μέχρι τις 6 το απόγευμα, ανεβαίνω πάνω, τρώω... και μετά κάθομαι και βλέπω τηλεόραση με τη γυναίκα μου.
- Τι είδους γραφείο έχεις;
- Έχω ένα γραφείο, ένα πιάνο, δύο κιθάρες και πολλά πετάλια wow-wow...Μου αρέσουν. Κάνουν wow-wow-wow... είναι φανταστικά Μιλάω στο τηλέφωνο και παίζω ταυτόχρονα κιθάρα με τα πετάλια. Το γραφείο μου είναι μόνο για μένα. Είναι υπέροχο. Ανυπομονώ να κατέβω εκεί. Κάποιες μέρες ξυπνάω νωρίς γιατί δουλεύω πάνω σε κάτι και μετά κοιτάζω την ώρα και έχει πάει 6 το απόγευμα χωρίς να το καταλάβω.
- Τι σε εμπνέει να γράφεις μουσική;
- Αυτά που διαβάζω, αυτά που βλέπω... τα πάντα!
- Υπάρχει κάτι στη ζωή σου που θα ήθελες να έχεις κάνει, αλλά δεν το έχεις κάνει ακόμα;
- Εεε, ναι. Θα ήθελα να έχει μπει το άγαλμα που λέγαμε λίγο πριν, στην πατρίδα μου και μετά να αποσυρθώ. Ξέρεις, είναι πολύ μεγάλο άγαλμα. Γύρω στα δύο μέτρα μαζί με το άλογο. Κι όλο αυτό πάνω σ’ ένα βράχο. Στην Αυστραλία έχουμε παράδοση στα μεγάλα αγάλματα. Έχουμε έναν τεράστιο ανανά, μια γιγάντια μπανάνα, έναν αστακό...
- Έχουν όλα αυτά και δεν έχουν εσένα;
- Ακριβώς! Γι’ αυτό θέλω πολύ να γίνει αυτό το άγαλμα σε αυτή τη μικρή πόλη όπου γεννήθηκα.
- Τι περνάει από το μυαλό σου πιο συχνά; Το παρελθόν ή το μέλλον;
- Το μέλλον δεν περνάει ποτέ από το μυαλό μου. Ποτέ. Τι να φανταστώ;
- Τον εαυτό σου μετά από πολλά χρόνια.
- Λοιπόν, φαντάζομαι τον εαυτό μου σε μια μικρή απομονωμένη εξοχή σε αναπηρικό καροτσάκι, που το σπρώχνει μια νοσοκόμα με τεράστια, μακριά πόδια και μεγάλο στήθος. Αυτή είναι η μία φαντασίωσή μου. Η άλλη είναι να πάω στην Ταϊλάνδη και να αποσυρθώ, να το ξαναρίξω στα ναρκωτικά, να χέσω και τα παιδιά και να ζήσω ευτυχισμένος με τη γυναίκα μου. Αυτό θα μου άρεσε πολύ για το μέλλον μου. Το παρελθόν, όμως, είναι πάντα εκεί.
- Εννοείς ότι δεν μπορείς να το αλλάξεις;
- Όχι, μπορείς να το αλλάξεις. Γιατί το παρελθόν είναι μια ανάμνηση και οι αναμνήσεις αλλάζουν συνεχώς. Υπερβάλεις, υποβιβάζεις και τελικά φτιάχνεις στο μυαλό σου μια ιστορία, που για σένα έχει κάποια λογική. Ενώ, το μέλλον δεν μου φαίνεται να έχει καμία λογική. Καμία μοίρα. Τίποτα. Όταν είμαι πάνω στη σκηνή σκέφτομαι πολύ συχνά το παρελθόν. Θυμάμαι ανθρώπους με τους οποίους έχω έρθει κοντά, σκέφτομαι τα τραγούδια μου... Θυμάμαι τη φυσική υπόσταση των γυναικών που αγάπησα και νιώθω ότι περνάω λίγο χρόνο μαζί τους...
- Υπάρχει κάτι στη ζωή σου που δεν σου αρέσει να κάνεις αλλά αναγκάζεσαι να το κάνεις;
- Δεν μου αρέσει να δίνω συνεντεύξεις, αλλά ξέρω ότι πρέπει να το κάνω. Η όλη ιδέα προώθησης της μουσικής γίνεται όλο και πιο έντονη και πρέπει να κάνεις όλο και περισσότερα κάθε χρόνο. Είναι μια βιομηχανία. Πρέπει να προμοτάρεις τον εαυτό σου, να προμοτάρεις το προϊόν.
- Ευχαριστώ για τη φιλοφρόνηση...
- Όχι, δεν το λέω για σένα. Απλά οι συνεντεύξεις μετά γίνονται άρθρα και με επηρεάζουν πάρα πολύ. Όταν κάποιος που δουλεύουμε μαζί με βλέπει να διαβάζω ένα τέτοιο άρθρο, έρχεται, μου το παίρνει απ’ τα χέρια και το πετάει. Ξέρουν ότι μπορεί να συγχυστώ πάρα πολύ.
- Έχεις σηκώσει ποτέ το τηλέφωνο και να πεις σε κάποιον δημοσιογράφο «γιατί το έγραψες αυτό;»
- Όχι ποτέ. Κάποτε όμως έγραψα έναν δίσκο γι’ αυτούς. Τον λένε «Scum». Μιλάει για έναν τέτοιο τύπο .Έζησα μαζί του για ένα διάστημα και πήρα όλες τις προσωπικές του συνήθειες και τις έβαλα σε ένα flexi disc.
- Υπάρχει κάποιος που θα ήθελες να έχεις γνωρίσει;
- Θα ήθελα να γνωρίσω την Avril Lavigne.
- Δεν ξέρω αν είναι με κάποιον αυτή την εποχή, ή μόνη της...
- Να τη γνωρίσω θέλω...δε θέλω να την πηδήξω!
- Σου αρέσει η μουσική της;
- Ναι, μου αρέσει πραγματικά πολύ.
- Υπάρχει μήπως κάτι που λείπει από τη ζωή σου;
- Η Avril Lavigne.
- ΟΚ. Ποιο είναι το πιο παράξενο πράγμα που σου έχει ζητήσει θαυμαστής;
- Η Avril Lavigne... (γέλια) Λοιπόν, μια φορά ένας τύπος μου ζήτησε να πηδήξω τη γκόμενά του. Γιατί ήθελε να βάλει το πουλί του στην ίδια μήτρα που θα έβαζα εγώ το δικό μου. Όμως, η γκόμενά του δεν θα έλεγα ότι ήταν...
- ... σαν την Avril Lavigne!
- Μπράβο. Κι έτσι, δεν το έκανα. Μια άλλη φορά συνέβη κάτι πολύ χειρότερο. Ήρθε στα παρασκήνια ένας τύπος και μου είπε: «Θα ζητήσω από την κοπέλα μου να με παντρευτεί και θέλω να είσαι εκεί όταν θα το κάνω». Εγώ του απάντησα «έλα τώρα, δικέ μου, δεν χρειάζεται να είμαι εγώ μπροστά...», όμως εκείνος επέμενε «Όχι, θα είσαι. Θα σήμαινε πολλά και για τους δυο μας». Έτσι, έρχεται η κοπέλα του κι ο τύπος πέφτει στα γόνατα για να κάνει την πρόταση. Η κοπέλα τρομοκρατήθηκε, εγώ ντράπηκα τόσο πολύ... και τελικά του είπε «όχι». Οπότε εγώ μετά τον παρηγορούσα: «Λυπάμαι φίλε...λυπάμαι που δεν ήρθαν τα πράγματα όπως τα περίμενες...» και τέτοια.
- Για πόσον καιρό ακόμα θα μπορούσες να ζεις αυτού του είδους τη ζωή;
- Τι είδους ζωή;
- Ξέρεις, να δουλεύεις τόσο πολύ, να ταξιδεύεις τόσο πολύ...
- Αυτό που θα ήθελα είναι να αποσυρθώ στα 60 μου. Τα 60 είναι η κατάλληλη ηλικία. Και πρέπει απλά να κάνεις στην άκρη. Όχι μόνο από τη μουσική, αλλά από τη δημιουργία γενικότερα. Για μένα, αυτό είναι το σωστό. Μετά από κάποια ηλικία να αποσυρθείς, γιατί γίνεσαι λιγότερο αποτελεσματικός. Δεν είναι ντροπή. Έτσι είναι η ζωή. Πρέπει να απομακρυνθείς με αξιοπρέπεια.
- Σε ευχαριστώ πολύ
- Εγώ σε ευχαριστώ πολύ.
Με τον Conway Savage
Με τον Ed Kuepper
Και ο Warren Ellis (στα κλεφτά) την ώρα που πίνει...γάλα με Kellogg's!!!
Εμείς απ’ την πλευρά μας θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε την Αγγέλα, τον Τάσο, τη Νανά και τη Δήμητρα, γιατί χωρίς αυτούς σιγά μη βλέπαμε ποτέ μας τον Cave…
